बायपासचे धड़े !!! भाग 2 My days of Bypass operation

बायपासचे धड़े !!!  भाग 2

(चाल: विंचुर्णीचे धडे)

उद्या काय होणार, या चिंतेने म्हणे बऱ्याच लोकांना ऑपरेशनच्या आदल्या दिवशी झोप येत नाही. मी पण एक झोपेची गोळी तयार ठेवली होती. पण कसचं काय, नाव विश्राम पडले ना! डोळे मिटले कि एकदम सकाळीच जाग. भूक आणि झोप यांचा दुष्काळ तर सोडाच जरा कमतरता सुद्धा कधी आयुष्यात पडली नाही तर आता कशी पडेल? सकाळी सकाळी एक नरसोबा (म्हणजे पुरुष नर्स) व्हील चेअर घेऊन आला, ऑपरेशनला घेऊन जायला. मी म्हटलं, अरे मला नीट चालता येतंय! पण छे. माझं काही एक न ऐकता माझी गाडी गाडी सुरू झाली. जाताना तो ढकल-बॉय सांगत होता कि लोक म्हणे ऑपरेशनला घाबरून पळून जातात, म्हणून ही  खबरदारी. ऑपरेशनला घाबरून डॉक्टर पळून गेल्याचं उदाहरण आहे का, असं विचारणं हेच चूक होतं हे त्या बॉय च्या चेहऱ्याकडे पाहूनच कळलं.

ऑपरेशन थिएटरच्या बाजूच्या रिकव्हरी रूम मध्ये बहुतेक माझीच वाट पहात होते. सगळ्यांनी अगदी घरी येणाऱ्या पाहुण्यासारखे स्वागत केले. तिथे चक्क खरोखरच्याच नर्सेस होत्या. माझी एव्हढी बडदास्त पाहून भरून आले. पण एक दुष्ट विचार मनात आला. (मन चिंती ते.....) यांना खरंच मनापासून आनंद झाला कि एक बकरा मिळाला म्हणून.....!!! छे. छे!! असा विचारसुद्धा आला नाही पाहिजे.  कालचाच भूलारी (म्हणजे अनेस्थेटीस्ट हो....) परत समोर उभा. माझ्याकडे ठेवणीतले व्यापारी स्मित फेकता फेकता मधेच डोक्याकडे पण पहात होता. म्हटलं झालं...आता तो आपलं डोकं पण उघडून बघणार. न्हाव्याच्या दुकानात गेल्यावर कसं तो कधी दाढीकडे तर कधी डोक्याकडे पहात असतो. मी अशावेळी घाईघाईने डोक्याकडे बोट दाखवी. हो, उगाच नसलेली दाढी करून परत पैसे उपटायला मोकळा. या भूलाऱ्याला मला सांगायचं होतं कि बाबा रे, माझी फक्त छातीच फाड. डोक्याला हात लावू नको. ते आता सुधारायच्या पलीकडे गेले आहे.

पण त्याच्या स्मित हास्याकडे बघता बघता मी फक्त छातीवर हात ठेवला. तोंडातून एकही शब्द न फुटल्याने मी  कसेबसे हसलो. त्याला वाटलं असावं कि फारच घाबरलो आहे. “अहो, घाबरू नका, साधे प्लंबिंग आहे हे. एक रक्त वाहिनी काढून तिचे दोन तुकडे करून इथून तिथून जोडायचे, कि झाले ऑपरेशन.” माझ्या डोळ्यासमोर आमच्या घरी नेहमी येणारा प्लंबर उभा राहिला. एकंदर सगळेच प्लंबर पैसे काढण्यात तरबेज असतात. आणि शिवाय त्यांनी प्लंबिंग केलेले नळ-जोड लगेच वर्षभरात गळायला लागतात. म्हणजे आता हृदयाच्या प्लंबिंगचे काही खरं नाही. वर्षभरात परत तिथून रक्त गळायला लागलं तर? माझ्या चेहऱ्यावरचा प्रश्न बघूनच तो भूलारी लगेच म्हणालाच कि अहो, ते बायो-प्लंबिंग असते. म्हणजे कधीच गळत नाही. हुश्श!

मग परत एकदा सगळं ठीक आहे हे बघून त्याने खूण केली आणि लगेच एका नर्सने दंडात मॉरफिन खुपसले. हा हा !! माझ्या त्या दिव्य प्रवासाला सुरुवात झाली. थोड्याच वेळात सिनेमात दाखवतात त्या प्रमाणे सगळं धुसर दिसायला लागलं. मी डोळे मिटले. म्हटलं, आता हे शरीर तुमच्या स्वाधीन करतो आहे. जो कुछ प्लंबिंग करना है, कर डालो. सीन समाप्त.

जरा वेळाने जाग आली तर काय मी परत तिथेच. त्याचं बेडवर. आणि तीच नर्स व तोच नरसोबा समोर. अरेच्चा. ऑपरेशन कॅन्सल झाले कि काय. पण अंगावर एकही कपडा नव्हता (अंगावर चादर होती बरं) आणि छातीवर एक बँडेज होतं. यांव! ऑपरेशन झालेला दिसतंय. पण दुखत कसं नाहीये?

माझी हालचाल बघून एक सुंदर गोरी नर्स जवळ आली. (जरा पस्तीस-एक वर्ष उशिरा आली !! म्हणून धड धड वगैरे काही झाली नाही) “काका (अरे अरे); कसे आहात?”  मी म्हटलं, ‘अगं (पोरी) मला सांग माझा ऑपरेशन झालं कि काही गडबड झाली?’. आता हसण्याची पाळी तिची होती. पुढची पाच मिनिटे तिने सगळं ऑपरेशन काल कसं छान पार पडलं ते सांगितल्यावर माझी विकेटच गेली. म्हणजे कालपासून मी आपला झोपेतच किंवा गुंगीतच. काही म्हणजे काही सुद्धा आठवत नव्हतं. खरं म्हणजे आता “मैं कहां हुं” असं विचारायला हरकत नव्हती.  काही हवं का वगैरे विचारून ती समोरच तिच्या टेबलावर गेली. खरं म्हणजे खायला-प्यायला-हिंडायला बंदी असल्याने या प्रश्नाला तसा काही अर्थ नव्हता. जेंव्हा सगळं काही ठीक-ठाक असतं तेंव्हा असं का कुणी (म्हणजे नर्स वगैरे) विचारत नाही? असो. किती वेळा उसासे सोडणार? 

काल ऑपरेशन झाले, आणि आपल्याला काही म्हणजे काहीसुद्धा कसे आठवत नाही? असंच सगळ्यांचं होत असेल का? पलीकडे एक आजोबा सारखे कण्हत कुंठत होते. चवकशी केली तर कळलं कि त्यांचं पण बायपासचंच ऑपरेशन झालय ! मग मला का बरं काही दुखत नाही? असा विचार येत असतांनाच खोकला येऊ घातला. आणि मग कळलं छातीतलं दुःख काय असते ते. पुढचे दोन दिवस मी जरा तोंड उघडले कि सगळे नर्स-नरसोबा धावत येत आणि मग मला उठून बसव, जरा गप्पा मार असं करू लागले. पण मला मात्र बोलायला बंदी. चला. आयुष्यभर दुसऱ्या कुणाचे ऐकले नाही, स्वतःच सगळी बडबड केली. घ्या आता त्याची परतफेड.

संध्याकाळी मला चार पावलं टाकण्याची ऑर्डर मिळाली. दोन बाजूनी दोन नरसोबा शिवाय मागे पुढे वॉर्डबॉय अशी वरात सगळ्या रिकव्हरी वॉर्डभर फिरली. शिवाय जेवायला फुल थाळी आली. सलाईनही काढून टाकलं. मग वर्षां, विश्वासदादा, आणि कोणी कोणी भेटायला आले. मी जरा तोंड उघडताच लगेच मला गप्प बसण्याचा दम मिळाला. विश्वासदादाने तर त्या नर्सलाच सांगून टाकले, कि ‘याला बोलू देऊ नका. हा फार बडबड करतो’. याला म्हणतात तोंड दाबून बुक्क्यांचा मार.  पण काय करतो. मी असा त्यांच्या तावडीत पुन्हा पुन्हा थोडाच सापडणार होतो. करून घ्या चैन. एकदा बाहेर आलो कि बघतो.  म्हणजे हवं तेव्हढं बोलतो.

पण तिथली एक सय्यद नावाची नर्स (तीच ती, सुंदर गोरी) मात्र जणू माझ्या तैनातीलाच होती. तिची ड्युटी असेपर्यंत तिने माझी एव्हढी काळजी घेतली कि जणू एक मुलगी आपल्या पित्याचीच सेवा करीत आहे. मला अगदी बरं वाटतं आहे, पण वेळ जात नाही असं जाणवून खास वेळ काढून माझ्याशी गप्पा मारायला आली. मला पाणी पाजण्याची हिम्मत आयुष्यात प्रथमच कुणी केली असेल तर तिने. तिची ड्युटी संपल्यावर मात्र ती निर्लेपपणे निरोपही न घेता गेली. एव्हढ्या प्रेमळपणे आपलं कर्तव्य फक्त केरळीच करू शकतात हा माझा समज मात्र तिने खोटा ठरवला. परत कधी भेटेल ती? आता तेव्हढ्यासाठी परत बायपास म्हणजे फारच अवघड आणि महाग. नाही? पण दुसऱ्या दिवशी भेटेलच कि ती, अशी मी समजूत करून घेतली.  

दुसऱ्याच दिवशी ती कामावर यायच्या आधीच आमची रूममध्ये रवानगी झाली. पण या प्रेमळ आणि निरलसपणे काम करणाऱ्या कन्येला कसा विसरू?  

पुढे वाचत रहा........